گفتم که مشکل من با شيوه نقد نه نفس نقد .بذاريد يه مثال بزنم : چند ماه پيش بود که آقاي پناهيان در بيت رهبري ، سخنراني اي کردند که در اصل انتقاد بود انتقاد از چه کسي ؟ انتقاد از اسفنديار رحيم مشايي ، اما چگونه اين کار را کردند ؟؟ ايشون اومدند از تاريخ کمک گرفتند و بعد با آوردن اصطلاحاتي از قبيل وليجه و معناي آن در قرآن و کمي شرح و تفصيل هر آنچه مي خواستند گفتند بدون آنکه نامي از مشائي آورده شود هرچند سخنان و کنايه هاي ايشون آن قدر واضح بود که مطمئن هستم همه آن لحظه انگشتهايشان سمت مشائي بودولي آداب انتقاد را به جا آوردند ، نه اينکه ادب انتقاد اين باشد که اسمي از طرف مقابل نياريم نه !!بلکه منظورم اين است که ريشه اي کار کردند ، نيامدند بگويند تو اي مشائي فلاني و بهماني ، ذهن مردم رو آماده کردند به نظرم اثرش به مراتب بيشتر بود حالا شايد بگويدد ايشان ملاحظاتي را کردند و اصلا قضيه خيلي متفاوت است ولي من ميگويم ميشود راه هاي بهتري براي نقد انتخاب کرد ، کاش شما هم به جاي اينکه از اول اميرخاني رو هدف بگيريد و تيرتان رابه سويش پرتاب کنيد ، علت يابي ميکرديد اين کار اميرخاني رو و سپس اگر جايش بود از ايشون نام ميبرديدو او را مصداقي از اين اتفاق ها معرفي ميکرديد .